Dit is vrijdag 5 September en mijn vakansie maand Augustus is voorbij gevlogen. Ik ben op maandag 1 September in de namiddag uit Amsterdam vertrokken over Frankfurt naar Windhoek en op dinsdagmorgen om 09.00 uur werd ik afgehaald door pater Koos Walters en Zuster Sieglinde. Alles was volgens plannen verlopen. Ik wil allemaal hartelijk bedanken voor alle liefde en gastvrijheid, die ik overal ontvangen heb. In die 30 dagen ben ik 3 kg bijgekomen door de koek en ijscream en lekker eten.
Maar toch wil ik eerst nog ‘n kleine storie vertellen over mijn kleine koffertje, dat ik als handbagage mee in het vliegtuig kon nemen. Mijn zus Kokkie en Leo Strucker hebben mij weggebracht naar het vliegveld in Amsterdam en nadat ik mijn groot koffer afgegeven had bij de Lufthanza balie en ik mijn instapkaarten voor Frankfurt en Windhoek ontvangen had, hadden we nog veel tijd over. We hebben bij het restaurant middag gegeten en nog ‘n beetje rondgewandeld. Nadat ik afscheid genomen had van Kokkie en Leo ben ik met mijn koffertje naar de douane gegaan. Daar was geen enkel probleem en ik moest naar Gate B no 31. Dat zou ongeveer 20 minuten stappen zijn. Mijn koffertje heeft wieletjes en ik trok hem achter mij aan totdat ik opeens voelde, dat ik maar net die twee pijpjes van de trekstang in mijn handen had. Klein probleempje: die pijpies weer terug erin zetten. Maar ‘n gedeelte was afgebroken en de pijpjes zaten te los, zodat ze direct er weer uitschoten toen ik wilde trekken. Dan probeerde ik het koffertje voor mij uit te stoten. Dat ging niet zo gemakkelijk en ik liep gebogen en besloot dan maar het koffertje te dragen. Toen ik mijn plek bereikt had, ging ik lezen, want ik zou nog twee uren moeten wachten voor mijn vertrek. Na ‘n tijdje besloot ik om toilet toe te gaan en ‘n beetje rond te stappen. Na ongeveer 20 minuten ging ik terug naar mijn zitplek. Ik had daar mijn boek op die stoel gelegd bij mijn <gewonde> koffertje. Maar mijn koffertje was niet meer op zijn plek…dat is toch niet mogelijk? Mijn boek was nog daar.!!
‘n Behulpzame dame uit Canada, die mooi Nederlands met mij probeerde te praten, vertelde mij toen, dat dit zeker ‘n security persoon was geweest, die dat koffertje meegenomen had, omdat er geen persoon bij was. Blijkbaar is elk koffertje verdacht, als het enige tijd alleen gelaten wordt met misschien plofstof daarin? Zij is toen samen met mij naar het begin van Gate B om daar navrage te doen. Toen we daar navrage deden, belden ze op naar ‘n ander kantoor van de security en ze zeiden, dat we daar terug moesten gaan naar de douane. Daar is ‘n kantoor van alle verloren voorwerpen…..! Toen we daar aankwamen, was geen persoon daar en omdat juist ‘n ander persoon daar rondliep, vroegen we hem om daar die persoon op te bellen. De deur was gesloten, maar hij zag achter de balie ‘n koffertje staan en hij wees dit voor mij. Ja, waarlijk dat is mijn <gewonde> koffertje. Hij belde toen weer op en hij kreeg toestemming om dat koffertje door het open venster naar buiten te halen. Hij gaf ons nog ‘n driewieler mee waar ons dat kleine koffertje konden op leggen, zodat het niet gedragen moest worden. En nu maar goed doorstappen om weer 20 minuten naar onze Gate 31 te stappen, die terwijl gewisseld was naar Gate 35, maar dat was juist daar achter. We waren nog 10 minuten voor het vertrek van het vliegtuig en alles was dus weer okay.
In het vliegtuig naar Frankfurt ontmoette ik ‘n Hollandse familie van 4 personen, die ook op weg waren naar Namibia. De moeder zat langs mij en dit was voor hen de eerste keer. Ik waarschuwde haar, dat ze in Frankfurt zo snel als mogelijk moesten lopen, omdat het ver weg was, waar we moesten zijn en dat we ook daar weer door de douane gecontroleerd zouden worden. We moesten naar Gate C 16 en dit waren ook grote afstanden. Mijn trekstang en ook de wieletjes van mijn koffertje had ik bij het uitgaan van het vliegtuig maar achter gelaten in het vliegtuig. Als mijn rechtse arm 5 centimeter langer werd door het gewicht, nam ik hem weer in mijn linker arm, zodat die ook weer dezelfde lengte kreeg. Maar we waren mooi op tijd….10 minuten voor het vertrek en ook de Hollandse familie was op tijd. Ze waren blij, dat ik hen gewaarschuwd had.
In Windhoek aangekomen, moesten we te voet naar het ontvangstgebouw stappen en daar vroeg toen de Hollandse moeder, dat haar zoon toch mijn koffertje zou gaan dragen tot in het gebouw. Omdat zij nog foto’s namen bij het vliegtuig, kwamen wij als bijna de laatsten bij de douane voor de koffer uitgave en pascontrole. Bij het binnenkomen wees ik mijn nieuwe splinternieuwe paspoort en juist ook dat permanente verblijfspermit wat op de tweede bladzijde groot daarin afgedrukt was en toen werd ik direct langs de wachtende rijen toeristen doorgebracht bij de <Diplomaten> afdeling, waar net een persoon voor mij stond en geen 300 toeristen, die nog hun visum moesten gaan betalen ..!
Mijn grote blauwe koffer stond al netjes langs de transportband en ik haalde ‘n trolley om hem daarop de zetten en ook mijn <gewonde> koffertje kreeg daarop ‘n plek. Ik kon met hen zomaar door de douane door gaan zonder de Xray…de groene zone. Vdr. Koos en zuster Sieglinde stonden mij op te wachten.
Daarna ‘n korte bezoek bij het ziekenhuis om Emeritus biskop Poellitzer te bezoeken. Hij werd zwakker en de dokter had hem naar Windhoek gestuurd vir ‘n Xray onderzoek. Daar werd ‘n probleem gevonden. Operatie en enkele dagen verzorging in I.C.U. Daarna enkele dagen terug naar Mariental, maar hij moest weer terug naar Windhoek en zal daar verzorgd worden. Hij was blij om mij weer terug te zien. Hij is 85 jaar oud en de operatie heeft hem ‘n grote terugslag gegeven.
Ik ben juist terug van ‘n vergadering uit Keetmanshoop. Ik was gister namiddag al weg gereden en vanmorgen was de vergadering met Bisschop Willem Christiaans van 09.00 tot 12 uur. Na ‘n kleine middagrust was ik weer om 16.30 uur terug in Mariental en ik wil nu maar de Nuusbrokkies klaarmaken en wegsturen. Want morgen rij ik met P. Koos naar Rehoboth, waar ik ‘n huwelijks paartje zal gaan trouwen. Daarna rijden we verder naar Windhoek, waar ‘n groot gala-diner <bow-tie> ten bate van de Oblaten Kongregatie gehouden zal gaan worden.
We zullen in Windhoek blijven slapen, maar zondagmorgen om 05.00 uur zullen we terug rijden naar Mariental om dan om 09.00 uur de misviering te houden. Juist op die zondag zijn alle priesters gevraagd om aan alle mensen duidelijk te maken, dat we mooi en voorzichtig met ons kleine aardbolletje moeten omgaan en ons omgeving niet vol met plastiek moeten gooien, etc….
De volgende week worden alle priesters en diakens naar Keetmanshoop uitgenodigd van vrijdag 12 tot zondagmorgen14 September. Zij moeten terugvoering geven van wat er al gedaan is in de parochies over de inlichting verspreiding en mobilisatie over de Klein Christelijke Gemeenschappen, als ons manier van kerk-wees.
Dit is ‘n lang verhaal geworden, maar dat komt zeker omdat ik in Augustus geen Nuusbrokkies uitgestuurd heb.
Hartelijke groeten en weer tot die volgende maand Oktober.
Pater Martin.
(de afbeeldingen zijn toegevoegd door de webredactie)
