Het is 25 maart, de tweede dag van de conferentie en ik weet de weg naar de koffie. Bij binnenkomst zie ik meteen al nieuwe mensen die ik heb leren kennen. Vrolijke gezichten, hartelijke groeten. Mijn dag is al geslaagd, nog vóór hij is begonnen. We beginnen weer met het zingen van liederen en luisteren naar ervaringsverhalen van parochies die al begonnen zijn met parochievernieuwing. Ik luister met veel aandacht. Soms hoor ik tekenen van hoop, maar soms herken ik ook onze eigen worsteling om de parochievernieuwing handen en voeten te geven.
In de eerste lezing van deze dag geeft Father James Mallon de punten aan die een parochie moeten helpen om gastvrij, dynamisch en missionair te worden. Ik ken deze punten, maar hij vertelt zijn verhaal met zoveel kwetsbaarheid, humor en ervaring dat hij me van begin tot eind weet te boeien. Aan het slot roept hij de gelegenheidsband weer op het podium en gebruikt één liedstrofe als meditatie: ‘Here I am, with open hands, oh Father send me’. Het lied wordt ons gebed, zoals er veel wordt gebeden deze dagen. De pauze levert weer mooie verhalen op, want (zoals vaker) horen deze pauzes bij de mooie momenten van zo’n dag.
Natuurlijk vieren we op 25 maart Maria Boodschap. Er zijn veel bisschoppen aanwezig en Mgr. Aerts, bisschop van Brugge, is de hoofdcelebrant. De Monseigneur weet met zijn glimlach en vriendelijke woorden vele harten te raken.
Tussen de middag krijgen we een lunch. De catering is hier geweldig verzorgd.
‘s Middags volg ik een workshop in de grote zaal van Fiona O’Reilly: ‘Hoe kunnen we de droom van een missionaire parochie realiseren?’ Fiona is een Ierse, woont al vele jaren in Canada en is een medewerker van Father Mallon. Ze is gewend voor grote groepen te staan en praat snel. Ik begin te merken dat ik niet alles meer kan verwerken. Toch voel ik het enthousiasme in mijn hart om de missionaire parochie te realiseren. En ik bid met de woorden van Maria tegen de engel Gabriel: ‘Mij geschiede naar uw woord.’
Father Mallon sluit af met een lezing over de Heilige Geest, de kracht van boven. Met humor schetst hij de beelden van onze uiterst gereserveerde, westerse geloofshouding. Hij weet dat de Heilige Geest voor veel aanwezigen niet het makkelijkste onderwerp is, maar hij lijkt wel deuren te open en opnieuw gaan we in groepen van drie voor elkaar bidden. Opnieuw voel ik de ontroering voor wat er gebeurt. Dit dag wordt beëindigd door het samen bidden van een gebed van Paus Franciscus voor Oekraïne en Rusland. Het is geen makkelijk gebed. Het is een lang gebed. Maar het gebed wordt luid en duidelijk door iedereen meegebeden. Het voelt krachtig. Ik zie opnieuw de emotie rondom me. De conferentie is voorbij. De 14 deelnemers uit onze parochies nemen een rugzak vol indrukken mee. Ik hoop dat we onze parochies ermee kunnen dienen.
Rob van Uden, diaken
