Als we op iets of iemand wachten, lijkt de tijd maar traag te gaan. Wanneer zal het gebeuren, wanneer komt zij? Het is afwachten en niets kunnen doen. Als we iets of iemand verwachten, ervaren we de tijd anders. We bereiden ons voor, het is al begonnen, we leven ernaartoe en iemand is onderweg naar ons. De tijd voelt anders aan, levendiger. Verwachten is in beweging komen.
‘Vol verwachting klopt ons hart’. Kunnen we die woorden, ooit gezongen als kind, nog steeds uitspreken? Welke verwachting leeft in ons, wie of wat zet ons in beweging? Of verwachten we niets meer, hebben we ‘alles’ al gezien? Hoe houden we ons hart open voor het onverwachte?
Wat zou er veranderen als wij zelf verwacht worden? Er is het verhaal van een krijgsgevangene die een brief krijgt van zijn familie: ‘Wij verwachten je thuiskomst’. Die boodschap gaf hem hoop en gaf levenskracht in moeilijke omstandigheden.
Advent vertelt dat wij worden verwacht. ‘Hij komt’ en verwacht ons. Als je weet dat iemand je verwacht, lukt het misschien om op te staan en op weg te gaan. Iedere stap die we zetten is er één. En bij iedere stap komt er meer licht. Ik vraag me af wie jij zal ontmoeten.
Pastor Edith Hertog
